Melro

(José Rosinhas)


Oficio a un melro

Eu comunícolhe a vostede, Senhor Melro,
que anda a cantar tan ben no silveiral:
e súa canción, souril e velha,
pon unha arela de luz no meu sentir.
É como si en mín nacera algún milagre
ou unha roseira inefabel me apampara
deixándome estantío.
É como si unha voz de anxo, tan acesa,
puxera no corazón tal senhardade.
Pro eu comunícolhe a vostede, Senhor Melro,
que non lhe diga a ninguén o seu cantar.
Vostede non ten licencia da Academia
e non se pode cantar sin máis nin máis.

Manuel Maria (F. Teixeiro), in 99 poemas





É que não se pode cantar assim tão bem, despertar uma repentina vontade de dançar, de abraçar, de beijar. Que me oiça, Sr. Melro, não se pode!